زیباترین دختر جهان حالا چه شکلی است؟ ، روان شناسی خطرناک برچسب زیبایی در کودکی - لیتن

از 3 سالگی، عکس تیلان بلوندو (Thylane Blondeau)، مدل کودک فرانسوی، روی جلد مجلات چاپ می شد و در رویدادهای مهم مد جلوی دوربین ها قرار می گرفت. مسیر موفقیت او زمانی شروع شد که در خیابان شانزه لیزه پاریس، توجه یکی از مأموران استعدادیابی مد برای ژان پل گوتیه (Jean Paul Gaultier) را جلب کرد.

چشمان آبی نافذ، پوست طلایی رنگ و موهای درخشانش باعث شدند خیلی سریع مورد توجه آژانس های بزرگ تری قرار بگیرد: از برندهای میو میو (Miu Miu)، دولچه اند گابانا (Dolce & Gabbana)، لورآل (LOréal Paris) و ورساچه (Versace) گرفته تا حضور معروفش روی جلد مجلهٔ ووگ بچه ها (Vogue Enfants).

در دوران کودکی، او با چهره ای معصوم و زیبایش شهرتی دنیای یافت و کم کم لقب زیباترین دختر دنیا برایش جا افتاد. اما فعالیت حرفه ای او در سن حدود هفت سالگی کم رنگ تر شد، چون مثل هر کودک عادی دیگری به تحصیل و زندگی روزمره بازگشت.

اکنون که 24 سال دارد، به صورت نیمه وقت در حرفه مدلینگ فعال است و کسب وکارهایی در زمینه مد و زیبایی راه اندازی نموده. او اخیراً چند عکس نو در فضای مجازی منتشر نموده که واکنش های متفاوتی را برانگیخته اند.

با وجودی که همچنان چهره ای گیرا و خاص دارد و هنوز همان ابروهای پرپشت، مژه های بلند و لب های برجسته اش را حفظ نموده، اما بعضی می گویند عنوانی که در کودکی به او داده شد، استانداردی غیرواقعی و آسیب زننده بوده است.

یکی از کاربران در واکنش به انتشار مجدد تصاویر او به وسیله روزنامه نیویورک پست نوشت: خیلی ناراحت نماینده است که به یک بچه چنین لقبی بدهند. این واقعاً عجیبه.

کاربر دیگری هم اضافه کرد: این که ما بچه های شش ساله را در دنیا رتبه بندی زیبایی می کنیم، خودش نشانه یک بحران فرهنگیه.

شخصی دیگر نوشت: همه دخترهای کوچولو زیبا هستن.

در سال 2018، بلوندو در گفت وگویی با روزنامه تلگراف گفته بود که هنوز هم سعی می نماید از این لقب فاصله بگیرد: حتی الآن هم مردم بهم می گن تو زیباترین دختری و من می گم نه، من فقط یه آدمم، یه نوجوانم.

او بعلاوه به یاد آورد که چگونه در کودکی به واسطه توجه ژان پل گوتیه وارد این صنعت شد: مامانم گفت نه، اون با هیچ آژانسی نیست. نمی تونه این کار رو بکنه. ولی گوتیه گفت: باید فردا همین جا باشه. و مامانم هم گفت: خب، چرا که نه.

زیبایی بچه هاه و زخم های نامرئی آن - چرا زیبایی کودکی پایدار نیست؟

پژوهش های رشد و تکامل انسان نشان داده اند که زیبایی در دوران کودکی معمولاً موقتی و گذراست. بدن انسان، از جمله صورت، در طی دوران رشد دچار دگرگونی های شدید و گاه پیش بینی ناپذیری می گردد. این دگرگونی ها می توانند به طور طبیعی ترتیب، نسبت و حتی حال وهوای چهره را دگرگون نمایند. موارد زیر بخشی از این تغییرات هستند:

بلوغ اسکلتی (Skeletal Maturation): استخوان های فَک، گونه، بینی و پیشانی در دوران بلوغ به شدت تغییر شکل می دهند و ممکن است توازن چهره را تغییر دهند.

تغییرات هورمونی: هورمون هایی مانند استروژن و تستوسترون روی تراکم چربی صورت، بافت پوست، و حتی مقدار کِرک یا موهای ظریف تأثیر دارند.

ژنتیک دیرفعال (Delayed Gene Expression): بعضی ژن ها تنها در دوران بلوغ یا پس از آن فعال می شوند و در چهره فرد اثراتی نو ایجاد می نمایند.

تحول در نسبت سر به بدن: سر بچه ها در مقایسه با بدنشان بزرگ تر است. این نسبت با رشد بدن تغییر می نماید و حس معصومیت چهره را کاهش می دهد.

رشد دندان های دائمی و فرم لبخند: چیدمان و فرم دندان ها در زیبایی تأثیرگذارند و تا اواخر نوجوانی در حال تحول اند.

از همین رو، زیباییِ بچه هاه به هیچ وجه تضمینی برای زیبایی بزرگسالی نیست و بهتر است آن را به عنوان مرحله ای گذرا، و نه هویتی دائمی، در نظر گرفت.

برچسب زیبایی یا زشت بودن در کودکی چه آسیب هایی دارد؟

روان شناسان حوزه کودک و نوجوان هشدار می دهند که برچسب گذاری ظاهر، حتی به شکل محبت آمیز، می تواند آسیب های روانی عمیقی ایجاد کند. پژوهش ها نشان داده اند که این تأثیرات منفی هم شامل بچه ها زیبا می گردد، هم بچه های که نازیبا تلقی می شوند:

الف) آسیب های بچه های که زیبا نامیده می شوند:

• هویت مبتنی بر ظاهر: کودک خود را نه به وسیله توانایی های ذهنی، احساسی یا اخلاقی، بلکه فقط از دریچه چهره اش می بیند.
• اضطراب از دست دادن زیبایی: این بچه ها با هر جوش، خال یا تغییر چهره دچار استرس و خودسرزنشی می شوند.

  وابستگی به تحسین بیرونی: رضایت و ارزش شخصی آن ها به تأیید دیگران گره می خورد، نه به احساس درونی.

• سندروم پرنسس (Princess Syndrome): یعنی کودک خود را محق به توجه، امتیاز و امتیاز ویژه می بیند و مقاومت او در برابر شکست و ناامیدی کاهش می یاد. چون یاد نگرفته که زیبایی هم مثل موفقیت، نسبی و ناپایدار است.

ب) آسیب های بچه های که زشت یا عادی خطاب می شوند:

• پذیرش ناآگاهانه کم ارزشی: کودک می آموزد که من به میزان کافی خوب نیستم، چون زیبا نیستم.
• دوری از آینه و عکس: بسیاری از بچه ها نازیبا تلقی شده از تماشا عکس یا تصویر خود اجتناب می نمایند.
• توسعه اضطراب اجتماعی و حسادت پنهان: آن ها ممکن است در آینده حس رقابت و کینه نسبت به زیباترها در دل بپرورند.
• گرایش زودهنگام به جراحی یا فیلترهای دیجیتال: کودک یاد می گیرد که باید خود را تغییر دهد تا دیده گردد.

رفتار درست با بچه های که از نظر ظاهر متفاوت تلقی می شوند

در فرهنگ های مختلف، زیبایی معمولاً جایزه ای خاموش به شمار می رود. اما برای ایجاد شخصیتی سالم و مقاوم، والدین، معلمان و اطرافیان باید به این نکات توجه داشته باشند:

• تمرکز را از چهره به شخصیت منتقل کنیم: به جای گفتن چقدر خوشگلی!، بگوییم چقدر مهربونی!، چقدر خوب فکر می کنی!، چه نقاشی جالبی کشیدی!
• خودباوری را بر مبنای کوشش و یادگیری بسازیم، نه ظاهر
• هیچ کودکی را با دیگری مقایسه نکنیم، حتی خواهر و برادرها را
• از کلمات بی ضرر اما معناداری مثل پسر زشت خودم یا بچه شیطون و زمخت خودم دوری کنیم

به جای زیبایی پرستی، اصالت و تفاوت را تشویق کنیم: مثلا بگوییم چقدر چهره ات خاصه! نه چقدر شبیه فلان مدل هستی

چرا نباید بچه ها را در چارچوب زیبایی بزرگسالانه بسنجیم؟

زیبایی در دنیای بزرگسالان تابع قواعدی ست که از سن، جنس، نژاد و تبلیغات اثر می پذیرد: فک زاویه دار، ابروهای لیفت شده، لب های حجیم، پوست یکدست و بدن متناسب. اما این استانداردها، وقتی به بچه ها تعمیم داده شوند، پیامدهای خطرناک دارند:

• کودک را به محصولی نمایشی تبدیل می نمایند
• کودکی و آزادی بازی محور را از او می گیرند
• او را به سوی رقابت های نابرابر می کشانند
• الگوهای ناپایدار فیزیکی را در ذهنش حک می نمایند
• درک او را از ارزش های انسانی مخدوش می سازند

کودک باید آزاد باشد که خنده های کج ومعوج، موهای ژولیده و رفتارهای طبیعی و بچه هاه داشته باشد. وقتی او را وادار می کنیم مثل یک مدل رفتار کند، لبخند بزند و شیک بپوشد، در واقع از او می خواهیم که بزرگسال کوچکی باشد ـو این، کودک را از خودش دور می نماید.

منبع قسمت خبر: +