نگاهی به فیلم امید (Hope)؛ وقتی مرگ به زندگی معنا می دهد - لیتن

به گزارش خبرنگاران؛ آنیا یک طراح پیروز پایکوبی است که بعد از یک اجرای درخشان در اولین حضور بین المللی اش به خانه اش در اسلو بازمی گردد. او سال ها در سایۀ معروفیت شوهرش که کارگردان تئاتر است قرار داشته و حالا به نظر می رسد که او همه چیز دارد؛ کار و بار شکوفا، یک آپارتمان بزرگ، یک خانوادۀ شاد و یک جشن کریسمس که دارد از راه می رسد. اما کم کم بذر های اندوه در فیلم کاشته می شوند. اول از همه، معلوم می گردد که زندگی آنیا و توماس آن چیزی که به نظر می رسد نیست، زیرا توماس بیش از اندازه سرگرم کار خودش است و از احتیاج ها و زندگی آنیا غافل شده است. اما مشکل بزرگتر این است که بعد از مراجعۀ آنیا به دکتر به خاطر سر درد، معلوم می گردد که او توموری در مغزش دارد که پخش شده و دیگر قابل درمان نیست.

فرایند درمان آنیا خیلی ذره ذره و قطره چکانی در فیلم جلو می رود؛ صحنه های زیادی هستند که توصیه های پزشکی و مسائل اداری درمان را نشان می دهند؛ این باعث شده است که جزر و مد امید و ناامیدی خیلی خوب به بیننده القا گردد. اما آنچه از همه تاثیرگذارتر است این است که این فیلم به صورتی شفاف و بدون احساساتی شدن، از بیماری آنیا مثل یک منشور استفاده می نماید تا اجزاء یک زندگی مشترک رو به زوال را تحلیل کند. در این فیلم چندان از پیچ و خم های دراماتیک خبری نیست؛ چرخش های بزرگ و اتفاقات عجیب و غریب و آتش بازی های فیلمنامه ای در اینجا جایی ندارند. در عوض، سودال فضایی برای دو بازیگر اصلی فراهم نموده که آن ها به خوبی از آن استفاده نموده اند؛ آن ها نوسانات عواطفشان را بسیار زیبا و لطیف اجرا نموده اند (از سکوت ناخوشایند تا گرفتن مهربانانۀ دست های یکدیگر و نهایتا رابطه ای کاملا عاشقانه و گرم). مثلا صحنۀ اعتراف کردن در ماشین، هم از لحاظ فیلمنامه و هم از لحاظ اجرا بسیار فوق العاده است. این فیلم تصویری گیرا و مجذوب کننده از آدم های ناخوش احوالی ارائه می نماید که در حال مبارزه برای کنار آمدن با اتفاقات تلخ پیش بینی نشده هستند.

• کارگردان و فیلمنامه نویس: ماریا سودال (Maria Sødahl)؛
• بازیگران: آندرا برایان هوویگ (Andrea Bræin Hovig)، استلان اسکارسگارد (Stellan Skarsgård)، الی ریانون مولر آزبورن (Elli Rhiannon Müller Osbourne)، و دیگران؛
• امتیاز: 7.3/10

منبع: empireonline.comمنبع: فرارو