این یک هشدار جدی است!
به گزارش لیتن، در پی سیاست کوچک سازی دولت و برنامه های سازمان سینمایی برای ادغام برخی موسسات و نهادهای زیرمجموعه این سازمان، مجید برزگر با تاکید بر اینکه هیچ کدام از این روشها راه حل نیست بلکه حذف صورت مسئله است معتقد است با هیئت امنایی شدن انجمن سینمای جوان؛ فیلم کوتاه به دورترین مسئله در ذهن مسئولین تبدیل خواهد شد.
به گزارش خبرنگاران مجید برزگر نویسنده، کارگردان و تهیه کننده سینمای ایران از اعضای قدیمی انجمن سینمای جوانان ایران است و فعالیت خود را از سال 1367 در سینمای جوان همدان شروع می کند. او فیلم های فصل باران های موسمی، پرویز، یک شهروند کاملا معمولی را ساخته و فیلم های بلند و کوتاه دیگری را هم به عنوان تهیه کننده در کارنامه اش دارد؛ سالها مدرس انجمن سینمای جوان بوده و در دوره های مختلف جشنواره فیلم کوتاه به عنوان داور حضور داشته است.
برزگر که انجمن سینمای جوان را خانه دوم خودش و بسیاری دیگر از سینماگران امروز می خواند در گفت وگویی با خبرنگاران، با اشاره به سیاست دولت و سازمان سینمایی مبنی بر کوچک سازی و ادغام برخی از سازمان ها، درباره شرایط انجمن سینمای جوان توضیح داد: این یک خطای استراتژیک است. یه اشتباه از سوی سازمان سینمایی. ببینید! طرحی می آید و بر اساس طرحی که ارائه شده، بنا است تا ارتباط دفاتر انجمن سینمای جوان که در شهرستان ها هستند با تهران و ستاد مرکزی قطع شود و آنها به شیوه هیئت امنایی اداره شوند. به این معنی که لابد از اداره ارشاد استان، استانداری و جاهای دیگر که در شهرها وجود دارد یک نفر انتخاب شود و مراکز به صورت هیئت امنایی اداره شوند. حالا سوال اینجاست که به طور مثال معاون سیاسی استاندار یک استانِ پرمسئله و حساس، چقدربرای این موضوع فرصت دارد؟ چقدر دغدغه سینما دارد؟ چقدر دغدغه فیلم کوتاه دارد؟ و اصلا بین تمام گرفتاری های یک استان چقدر فرصت می کند به سینمای جوان فکر کند و اصلا چقدر تخصص دارند؟ آیا فرصت پیدا خواهند کرد جلساتشان را حتی شش ماه یکبار برگزار کنند؟ همه اینها به کنار، لابُد این مجموعه نیاز به دفتر و نیرو و منشی و حسابرس و ... هم دارد. این شیوه نه تنها مجموعه را کوچک نمی کند بلکه آن را کلاف سردرگمی خواهد کرد که راستا اصلی اش را گم خواهد کرد. این همان خطری است که سینمای جوان تهران را هم تهدید می کند و من نگرانم که نکند این اتفاقات و تغییرات به دفتر اصلی هم وارد شود و ستاد مرکزی سینمای جوان هم منحل شود.
او در ادامه صحبت هایش بیان نمود: من مخالف این اتفاق برای سینمای جوان هستم اما موافق کوچک سازی دولت در شکل کلی آن هستم. فیلم کوتاه باید شامل چتر حمایتی دولت باشد. در همه جای دنیا هم همین طور است و حوزه فیلم کوتاه نیاز به حمایت وسیعی دارد و اتفاقاً شاید بخش های دیگر سینما نیاز به این حمایت ها نداشته باشند. سینمایی که امروز با حضور سرمایه گذاران کوچک و بزرگ حمایت می شود چه نیازی به این دم و دستگاه بزرگ در دولت دارد؟ دستگاه های عریض و طویل دولتی دیگری در این سیستم وجود دارند که بازدهی کمی هم دارند و اتفاقاً نسبت به بودجه دریافتی شان و تعداد کارکنانشان خیلی قابل بررسی و نقد هستند. حالا سازمان سینمایی دست روی جایی(انجمن سینمای جوان) گذاشته است که می دانید بودجه سالانه اش حدود 12 تا 14 میلیارد است -که امروز به اندازه ساخت 2 فیلم سینمایی بلند است- این مجموعه وسیع، 70 دفتر در سراسر ایران دارد که پاتوق و محلی است برای کشف سینماگران و همه این 70 دفتر حدود 180 نفر کارمند دارد. یعنی اگر این 180 نفر در 70 دفتر تقسیم شوند شاید به کمتر از سه نفر در هر دفتر برسد در حالی که به طور مثال فقط در یک ساختمان فارابی 180 نفر کار می کنند! جاهای دیگر را بررسی کنید تا بدانید نسبت ها چگونه است و این 180 نفر برای تمام انرژی و شور وشوقِ بی سرانجام سینماگران جوان در گوشه و کنار این سرزمین، چگونه فعالیت می کنند.
این کارگردان با تاکید بر این سوال که امروز بار اصلی سینمای ایران بر دوش چه کسی است؟ اضافه کرد: گمان کنم بر دوش بخش خصوصی و ارگان ها و موسسات است تا جایی مثل بنیاد فارابی. اما با تمام این حرفها حتی فارابی هم باید بماند. کافی است به صدا و سیما، تعداد کارمندانش و البته خروجی و تاثیرش نگاه کنیم. همین طور به بسیاری از نهاد ها، به بودجه هایشان. به کارکنانشان، به خروجی شان! چرا کسی خروجی و محصولات و تاثیرات را بررسی نمی کند؟ چرا کسی نقش دیپلماسی فرهنگی سینمای ایران را بررسی نمی کند؟ کدام ارگان و نهاد و مجموعه توانسته به اندازه سینمای ایران، هر روز و مُدام نام ایران را در گوشه ای به صدای بلند بخواند؟ چه سینمای بلند و چه سینمای کوتاه ما؟ سینمای کوتاه ایران دست کم با هزار حضور بین المللی در سال، به طور متوسط روزی سه بار نقش ایران را در مناسبات سینمایی یادآوری می کند. آیا این اتفاق کمی است؟ می شود نقش سینمای جوان را نادیده گرفت؟
وی گفت: این یک هشدار جدی برای طراحان این طرح است که با اجرای آن ممکن است مجموعه ای را از دست دهند که به شدت در این سالها تاثیرگذار بوده است. نیروهای موثری برای سینمای امروز ایران تربیت کرده است. اسامی موثری که نمی توان امروزِ سینمای ایران را بدون آنها تصور کرد! از طرفی این ایده هیئت امنایی کردن انجمن سینمای جوان درست نیست و باعث افزایش تعداد کارکنان هم خواهد شد و اگر قرار باشد هر شهر تولیدات خاص خودش را داشته باشد، موضوع حسابرسی و ذیحسابی مطرح می شود؛ دفتر و حساب و منشی می خواهد. حتما چیزی بیش تر این خواهد شد. حذف انجمن سینمای جوان مثل این می ماند که ما بگوییم کشور به رمان و داستان کوتاه و ادبیات و شعر نیازی ندارد چون در چرخه صنعت و اقتصاد حضور ندارند! زبان فارسی چه می شود؟ این حرف کاملا بی ربط است، مگر می شود کشوری به این ها نیاز نداشته باشد حتی اگر تیراژ کتابش کم باشد. یا مثل این می ماند که بگوییم مردم دیگر چون اخبار را از طریق فضای مجازی می خوانند و چون کاغذ هم گران است نیازی به روزنامه نداریم. در نهایت هیچ کدام از این روشها راه حل نیست بلکه حذف صورت مسئله است و درنهایت میتوانم بگویم که اجرای این طرح تاسف برانگیز است و در بهترین حالت فکر می کنم که به درستی کارشناسی نشده است! من موافق تغییرات و بازنگری هایی در خود مجموعه فیلم کوتاه و انجمن سینمای جوان هستم. حتما هم دوستان ما در سینمای جوان ایده هایی دارند و باید آسیب شناسی های دقیقی صورت بگیرد، اما حذف آن اشتباه است.
این فیلمساز درباره تبعات احتمالی هیئت امنایی شدن انجمن و واگذاری تصمیم گیری برای ساخت فیلم های کوتاه، مستند، سریال ها و ... به هر شهرستان، بیان نمود: اتفاقی که می افتد این است که یک شهر تمام بودجه خود را جمع می کنند و از یک کارگردان از تهران دعوت می کند، تعدادی هنرپیشه هم می آورد و سعی می کند یک فیلم بسازد، فقط یعنی می خواهد با ستارگان عکس بگیرد! نتیجه هم اصلا مهم نیست. مطمئنم در این شرایط فیلم کوتاه به دورترین مسئله در ذهن مسئولین تبدیل خواهد شد و آنها قطعاً متمایل خواهند بود که بیشتر ویترین خود را حفظ کنند و حواس شان به گیشه باشد و می دانیم که آن روش تولید، گیشهای نخواهد داشت.
او اضافه کرد: اگر بحث صنعتی شدن سینما را داریم باید در واقع جریان اصلی سینما آسیب شناسی شود و نه انجمن سینمای جوان. می دانید و می بینید بازدهی انجمن سینمای جوان بسیار بیشتر از شرایط و امکاناتی است که در اختیارش قرار گرفته. می خواهم نکته دیگری بگویم و آن این است که بسیاری از ما - کسانی که کارشان را در این انجمن- شروع کرده ایم - بدون هیچ هزینهای، همچنان ارتباط خود را با این انجمن حفظ کردیم. ما در آموزش، ورک شاپ ها، جشنواره ها ، قرارها و پاتوق هایی که هر سال برگزار می شود کنار آن 180 نفریم، بی آنکه هزینه ای به مجموعه اضافه شود! آیا می شود از این سرمایه و این موقعیت به راحتی چشم پوشید؟ بی تردید و با قاطعیت می توان گفت که انجمن سینمای جوان از نظر مالی، باری بر دوش دولت نبوده و نیست. جایی که بیشترین نشاط را در طول سال در سراسر این سرزمین منتشر می کند.
این کارگردان و تهیه کننده اعلام نمود: امروز و در شکل فعلی یک نظام ارگانیک وجود دارد که فیلمسازان و دفاتر با ستاد در ارتباط هستند و با نظم کارها انجام می شود، فیلم ها تولید می شوند، ارتباط با بخش آموزش وجود دارد و ستاد به عنوان مغز مجموعه کارها را پیش می برد. بنابر این اگر قرار باشد ستادی وجود نداشته باشد و مثلا جشنواره فیلم کوتاه یکی از رویدادها در امور جشنواره ها شود ارتباط تمام سینماگران با این مجموعه قطع می شود و فقط به ارسال فیلم محدود خواهد شد و این ارتباط گرم و صمیمی که باعث رشد فیلمساز می شود و حتی فیلتری است که می تواند سطح آثار را ارتقا دهد از دست خواهد رفت و بحث آموزش که امکانی را در شهرستان ها و حتی تهران ایجاد کرده که افراد متخصص و تحصیل کرده به وجود بیایند، کنسل خواهد شد.
مجید برزگر در سرانجام صحبت های خود بیان نمود: وقتی که سرپرست سازمان سینمایی دستور انجام این کار را می دهد و از آن طرف و در مخالفت کننده های مجلس هم واکنش نشان می دهند، مشخص می شود موضوع جدی است. با این حال کاش به تصحیح ساختارها بپردازیم و نه حذف آن.
منبع: خبرگزاری ایسنا